ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ 28 Φεβρουαρίου 1956, χορηγείται η ευρεσιτεχνία της μαγνητικής μνήμης πυρήνα (core memory), πέντε χρόνια μετά την κατάθεση της αίτηση από τον Τζέι Φόρεστερ. Πρόκειται για τον ενδιάμεσο τύπο μνήμης, που θα αντικαταστήσει τις μνήμες σωλήνων κενού (vacuum tube) στους πρώτης γενιάς ηλεκτρονικούς υπολογιστές και θα κυριαρχήσει τις δεκαετίες του ’60 και του ’70, πριν αντικατασταθεί από τις μνήμες ημιαγωγών σε μορφή ολοκληρωμένου κυκλώματος.

Μαγνητική μνήμη πυρήνα core memory, στον CDC 6600. Σε διαστάσεις 10,8×10,8 cm περιλαμβάνονται 64 x 64 πυρήνες (bits), κάτι που μεταφράζεται σε συνολική χωρητικότητα 4ΚΒ

Η ιδέα πίσω από τη μαγνητική μνήμη είναι απλή. Πρόκειται για ένα πλέγμα οριζόντιων και κατακόρυφων συρμάτων με μαγνητικούς δακτύλιους στα σημεία που συναντιούνται τα σύρματα. Ανάλογα με το ρεύμα που εφαρμόζεται σε αυτά, οι δακτύλιοι μαγνητίζονται με διαφορετικές πολικότητες (αριστερόστροφα, δεξίστροφα). Οι δύο αυτές πολικότητες, αντιστοιχούν στα «0» και «1» του δυαδικού συστήματος αρίθμησης που χρησιμοποιούν οι υπολογιστές. Κατά συνέπεια, ο κάθε δακτύλιος αντιστοιχεί με 1 bit (ψηφίο) μνήμης. Η διαδικασία ανάγνωσης δεν είναι τόσο απλή και προκαλεί ένα σημαντικό πρόβλημα: καταστρέφει την πληροφορία, καθώς μαγνητίζει ξανά το δακτύλιο. Παρόλα αυτά, στην πράξη η ταχύτητα της μνήμης πυρήνα υπήρξε σημαντικά μεγαλύτερη από εκείνη των σωλήνων κενού, ενώ ταυτόχρονα το μέγεθός τους ήταν εντυπωσιακά μικρότερο. Με σημερινούς όρους, η ταχύτητα μίας τέτοιας μνήμης είναι αντίστοιχη εκείνων των home computers της δεκαετίας του ’80, π.χ. Commodore 64 και Apple II.

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ 28 Φεβρουαρίου 1956, χορηγείται η ευρεσιτεχνία της μαγνητικής μνήμης πυρήνα (core memory), πέντε χρόνια μετά την κατάθεση της αίτηση από τον Τζέι Φόρεστερ. Πρόκειται για τον ενδιάμεσο τύπο μνήμης, που θα αντικαταστήσει τις μνήμες σωλήνων κενού (vacuum tube) στους πρώτης γενιάς ηλεκτρονικούς υπολογιστές και θα κυριαρχήσει τις δεκαετίες του ’60 και του ’70, πριν αντικατασταθεί από τις μνήμες ημιαγωγών σε μορφή ολοκληρωμένου κυκλώματος.