ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ 02 Νοεμβρίου 1991, αρχίζει η διάθεση του Philips CD-i στην αμερικάνικη αγορά. Μία συσκευή hοme entertainment που θα πέσει θύμα του μάρκετινγκ, καθώς δεν θα καταφέρει να βρει ένα σταθερό χαρακτήρα, τοποθετημένη ανάμεσα στα multimedia και τα παιχνίδια, χωρίς να τα καταφέρνει όμως αποτελεσματικά σε κανένα από τα δύο.

To Philips CD-i υπήρξε μία τυπική συσκευή home entertainment που προοριζόταν για το σαλόνι, δίπλα στο στερεοφωνικό και την τηλεόραση.

H Philips έπεσε θύμα της εμμονής στην προώθηση του δικού της προτύπου, καθώς σχεδίαζε ήδη από τα μέσα της δεκαετίας του ’80 το CD-i με στόχο την ψηφιακή διασκέδαση με επίκεντρο το CD-ROM. Έτσι, το CD-i είναι μία από τις πρώτες entertainment συσκευές με οπτικό δίσκο (σ.σ. έχει προηγηθεί το επίσης αποτυχημένο CDTV της Commodore), που όμως η Philips δεν θέλησε να το λανσάρει απέναντι στα Sega MegaDrive και Nintendo SNES, παρόλο που και είχε gaming δυνατότητες. Κατά συνέπεια, πέρα από την υποστήριξη της Nintendo με τα πασίγνωστα franchise, Zelda και Mario (σ.σ. κατόπιν παλαιότερης συμφωνίας των δύο εταιριών, όταν η Philips ανέλαβε να σχεδιάσει το CD του SNES), το CD-i δεν αγκαλιάστηκε από πολλές άλλες εταιρείες gaming. Μία από τις λαμπρές εξαιρέσεις σε ένα σύνολο αδιάφορων (έως κακών) παιχνιδιών κατά βάση για μικρά παιδιά, υπήρξε το 7th Guest. Ένα από τα πρώτα παιχνίδια με pre-rendered τρισδιάστατα γραφικά που εκμεταλλευόταν την άπλετη χωρητικότητα του CD-ROΜ κι έμελλε να αποτελέσει killer-app στο χώρο του gaming. Όταν η Philips αποφάσισε να επαναπροωθήσει τη συσκευή της απέναντι στο 3DO της Panasonic, αλλά και το Sega CD ήταν ήδη αργά. Σα’ να μην έφταναν όλα αυτά, το Sony Playstation που ήρθε λίγα χρόνια αργότερα να εκμεταλλευτεί πολύ πιο αποτελεσματικά τον οπτικό δίσκο και ταυτόχρονα διαθέτοντας σαφώς ανώτερα 3D γραφικά, εκμηδένισε κάθε περιθώριο επιτυχία του CD-i.

CD-i players κατασκεύασαν κι άλλες εταιρείες. Mοντέλο της σειράς 400 από την Magnavox.

Ακόμη όμως και ως συσκευή multimedia, το CD-i είχε τους περιορισμούς του. Ενώ μπορούσε να αναπαράγει μουσικά CD και να αποτελέσει βάση για καραόκε, για την αναπαραγωγή ταινιών VCDαπαιτούσε επιπλέον DV cartridge, καθώς δεν υποστήριζε εγγενώς αποκωδικοποίηση MPEG-1.

Η παραγωγή του CD-i oολοκληρώθηκε το 1998, έχοντας επιτύχει πωλήσεις της τάξης των 500.000 μόνο κομματιών. Έως τότε, η Philips είχε παρουσιάσει πολλές ενδιάμεσες εκδόσεις του, μεταξύ των οποίων:

• CD-i 200: Περιλάμβανε τα μοντέλα 205, 210, και 220. Τα πιο βασικά μοντέλα της σειράς CD-i και σχεδιασμένα για το ευρύ κοινό, προωθήθηκαν από τις μεγαλύτερες αλυσίδες ηλεκτρονικών του κόσμου.
• CD-i 300: Με 4 μοντέλα, τα 310, 350, 360 και 370. Η σειρά 300 περιλάμβανε φορητές συσκευές για επαγγελματική χρήση και όχι οικιακή. Η πιο συνηθισμένη τους χρήση ήταν εκείνη μίας ηλεκτρονικής συσκευής για multimedia παρουσιάσεις, από τους υπαλλήλους πωλήσεων μεγάλων εταιρειών.
• CD-i 400: Με τα μοντέλα 450, 470 και 490, που αποτελούσαν πιο λεπτές και κομψές εκδοχές των αρχικών μοντέλων και προορίζονταν για οικιακή χρήση απέναντι σε γνωστές παιχνιδομηχανές της εποχής.
• CD-i 600: Η πιο πολυπληθής σειρά περιλάμβανε 7 μοντέλα (601, 602, 604, 605, 615, 660 και 670). Αυστηρά επαγγελματικές συσκευές για την ανάπτυξη και το debuging εφαρμογών και παιχνιδιών. Μπορούσαν να συνδεθούν με πληθώρα περιφερειακών υπολογιστών, όπως floppy disks και πληκτρολόγια.

Εκτός της Philips, CD-i players κατασκεύασαν και άλλες εταιρείες, όπως οι B&O, Goldstar, LG, Magnavox, LG, GoldStar, Grundig, Kyocera κ.α.

Philips CD-i

• Επεξεργαστής: 16/32bit Philips SSC68070 (παραλλαγή MC68000) στα 15,5 MHz
• Μνήμη: 1 MΒ RAM
• GPU: Philips SCC66470 στα 30MHz, 1,5 ΜΒ VRAM
• Γραφικά: 384×280 ως 768×560 pixels, 32.768 από παλέτα 16,7 εκατ. χρωμάτων
• Ήχος: 16bit stereo MCD221, 8 κανάλια
• Media: CD-ROM drive 1x (αναπαραγωγή VCD με έξτρα DV cartridge)