ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ 31 Mαΐου 1991, κυκλοφόρησε στην ιαπωνική αγορά το Sega TeraDrive. Ένα PC συμβατό, κατασκευασμένο από την IBM, που συνδυαζόταν στο εσωτερικό του με την παιχνιδομηχανή MegaDrive (Genesis). Μία ενδιαφέρουσα ιδέα από την Sega, που όμως δεν γνώρισε επιτυχία.

To Teradrive διέθετε υποδοχή για cartridge στην κύρια μονάδα, η οποία συνδυαζόταν με ένα ή δύο FDD και σκληρό δίσκο (στην πλούσια έκδοση Model 3).

Με το TeraDrive, η Sega επιχείρησε να δελεάσει ένα διαφορετικό κοινό από την παραδοσιακή αγορά video games. Ανέθεσε λοιπόν στην IBM να συνθέσει ένα PC στου οποίου το εσωτερικό περιλαμβάνονταν και τα κυκλώματα της ιδιαίτερα επιτυχημένης παιχνιδοκονσόλας MegaDrive (Genesis), η οποία εκείνη την εποχή διένυε τον τρίτο χρόνο της. Το αποτέλεσμα ήταν ένα τυπικό desktop PC, το οποίο εμφανισιακά παρέπεμπε σε home entertainment συσκευή και συνδεόταν σε μόνιτορ ή την τηλεόραση. Το σύστημα μπορούσε να αξιοποιήσει την πληθωρική βιβλιοθήκη παιχνιδιών του MegaDrive και το software των IBM-PC συμβατών. Το κυριότερο; Να το κάνει ταυτόχρονα, καθώς τα δύο modeλειτουργίας δεν ήταν ανεξάρτητα μεταξύ τους και δεν χρειαζόταν επανεκκίνηση του υπολογιστή.

Οι επιλογές της Sega ως προς τη σύνθεση του PC, προκειμένου να διατηρηθεί η τιμή χαμηλά, δεν ήταν οι πλέον ενδεδειγμένες. Το TeraDrive εξοπλιζόταν με επεξεργαστή 80286 της Intel, ο οποίος εκείνη την εποχή ήταν ήδη 9 ετών και έβρισκε απέναντί του τον κατά πολύ ισχυρότερο 80486. Δίπλα σε αυτόν υπήρχαν άλλοι δύο επεξεργαστές, ο Motorola MC68000σε ρόλο CPU στο MegaDrive mode και ο Zliog Z80, ο οποίος ήλεγχε με τη σειρά του τα δύο κυκλώματα ήχου του MegaDrive: Την 3κάναλη γεννήτρια TI SN76489 και το τσιπάκι FM σύνθεσης, Yamaha YM2612. Για το PC mode από την άλλη πλευρά δεν υπήρχε κάρτα ήχου, με αποτέλεσμα να αρκείται στον απλοϊκό beeper όλων των IBM-PC. Για τα γραφικά στο PC mode το σύστημα εξοπλιζόταν με κάρτα VGA. Υπήρχε τέλος, μία μόλις ελεύθερη θύρα επέκτασης ISA.

Το TeraDrive κυκλοφόρησε σε τρεις εκδόσεις (με ένα FDD και 640 ΚΒ, δύο FDD και 1 MB, ένα FDD, σκληρό δίσκο και 2,5 MB, αντίστοιχα) και παρά το σχετικά συγκρατημένο κόστος του δεν πέτυχε στην αγορά της Ιαπωνίας. Έτσι, ενώ η προσπάθεια ξεκίνησε με αρκετό ενθουσιασμό, η πρόθεση της Sega να συνεργαστεί ευρύτερα με την IBM για την κατασκευή προσωπικών υπολογιστών, πολύ γρήγορα εγκαταλείφθηκε.

Το Amstrad Mega PC, το ευρωπαϊκό ισοδύναμο του Teradrive, απέτυχε όπως και το πρωτότυπο στην ιαπωνική αγορά.

Ένα χρόνο αργότερα έκανε και η Amstrad μία προσπάθεια, με ένα αντίστοιχο σύστημα για την ευρωπαϊκή αγορά. Το Mega-PC απέτυχε και αυτό, καθώς παρουσίαζε δύο προβλήματα. Η (αρχικά) υψηλή τιμή που άγγιζε τις 1.000 λίρες για ένα τεχνολογικά ξεπερασμένο σύστημα και η απουσία “επικοινωνίας” μεταξύ του PC με το MegaDrive, σε αντίθεση με το Sega TeraDrive όπου η παιχνιδομηχανή με τον υπολογιστή συνυπήρχαν σε επίπεδο λειτουργίας. Παρόλο που το Mega-PC διέθετε ισχυρότερο επεξεργαστή  386SX και πάλι υστερούσε σε μία αγορά όπου είχε κάνει ήδη την εμφάνισή του ο 486DX/2.