ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ 16 Αυγούστου 1994, μετά από πολλές καθυστερήσεις, μπαίνει στην αγορά εκείνη η συσκευή που θεωρείται σήμερα το πρώτο smartphone της ιστορίας. Πρόκειται για το IBM Simon Personal Communicator, σχεδιασμένο από την IBM και κατασκευασμένο από την Mitsubishi, το οποίο συνδύαζε PDA και κινητό τηλέφωνο σε μία συσκευή βάρους μισού κιλού.

Το Simon έκανε το ντεμπούτο του στην COMDEX, το Νοέμβριο του 1992, με το κωδικό όνομα τότε «Angler«. Ήταν μία πρωτότυπη συσκευή PDA/κινητό που μπορούσε να κάνει τηλεφωνικές κλήσεις, να στείλει και λάβει φαξ και ηλεκτρονικό ταχυδρομείο. Σχεδιασμένο από την IBM σε μία εποχή που ο όρος smartphone δεν υπήρχε ούτε καν στη φαντασία.

Όχι ακριβώς μικρό, αλλά σίγουρα φορητό, με βάρος 510 γραμμάρια, το Simon θεωρείται σήμερα το πρώτο smartphone της ιστορίας.

Όπως ήταν φυσικό, το Angler τράβηξε την προσοχή και του κοινού και των εταιρειών τηλεπικοινωνιών. Εκείνη η εταιρεία που έκλεισε συμφωνία με την IBM ήταν η BellSouth, η οποία μάλιστα έδωσε και το εμπορικό όνομα Simon στη συσκευή (σ.σ. προέρχεται από το παιχνίδι Simon Says). Θα έπρεπε όμως να περάσουν σχεδόν δύο χρόνια έως ότου ολοκληρωθεί τεχνικά το σχέδιο και επιλυθούν τα σοβαρά προβλήματα στη λειτουργία του ενσωματωμένου λογισμικού. Έτσι, το Simon θα μπει στον τιμοκατάλογο της BellSouth τον Αύγουστο του 1994, προς 899 δολάρια σε συνδυασμό με διετές συμβόλαιο, ή 1.099 δολάρια χωρίς συμβόλαιο. Προφανώς, το Simon απευθυνόταν σε στελέχη επιχειρήσεων και γενικώς σε επαγγελματίες με οικονομική άνεση. Μία τόσο καινοτόμος συσκευή, τόσο νωρίς στην αγορά, και βέβαια σε τέτοιο επίπεδο κόστους, θα ήταν αδύνατο να κάνει μαζικές πωλήσεις. Πράγματι, και παρά τη γενναία μείωση της τιμής στα 599 δολάρια, οι πωλήσεις του Simon δεν ξεπέρασαν τις 50.000 στους μόλις έξι μήνες που παρέμεινε στην αγορά.

Τεχνικά, το Simon ήταν «χτισμένο» γύρω  από το ολοκληρωμένο VG230 της Vadem, το οποίο χαρακτηρίζεται ως system on a chip. Πολύ απλά, το VG230 περιλάμβανε σε ένα τσιπάκι όλη την αρχιτεκτονική x86 ενός τυπικού PC/XT, μειώνοντας κατακόρυφα τόσο το κόστος, όσο -κυρίως- τις ενεργειακές απαιτήσεις. Στο τσιπάκι συνυπήρχαν ο επεξεργαστής NEC V30HL (χρονισμένος στα 16 MHz), το κύκλωμα γραφικών της CGA και ελεγκτές για τη μνήμη, την οθόνη, τις θύρες PCMCIA, παράλληλη και σειριακή, καθώς και τις συσκευές I/O. Εκτός των παραπάνω, τo ένα και μόνο τσιπάκι των 160 ακίδων, υποστήριζε λειτουργίες οθόνης αφής και εξωτερικό πληκτρολόγιο (XT 101 πλήκτρων).

Η λειτουργία του Simon βασιζόταν σε μία ακόμη ενσωματωμένη λύση και συγκεκριμένα την παραλλαγή του MS DOS, το ROM-DOS της Datalight (ενσωματωμένο στη ROM), που όμως δεν ήταν αντιληπτό από το χρήστη. Αντί δηλαδή για DOS prompt, το λειτουργικό σύστημα έτρεχε στο φόντο και ο κάτοχος της συσκευής είχε πρόσβαση μόνο στο γραφικό «κέλυφος» (shell) με τα μενού της συσκευής. Αν ήθελε να τοποθετήσει εκ των υστέρων software τρίτου κατασκευαστή θα έπρεπε να το εισάγει από κάρτα PCMCIA στη μνήμη (1 ΜΒ) του Simon. Δυστυχώς, μόλις μία εφαρμογή σχεδιάστηκε για το Simon, από μία μικρή εταιρεία στη Γεωργία των ΗΠΑ. Συγκεκριμένα, το «DispatchIt» ήταν μία εφαρμογή απομακρυσμένου ελέγχου (remote desktop) που κόστιζε διπλάσια λεφτά από ότι η ίδια η συσκευή.

Η IBM πέρασε στην ιστορία ως η κατασκευάστρια του πρώτου smartphone, αλλά δεν παρέμεινε στο χώρο. Ήταν πάρα πολύ νωρίς και το κόστος εξέλιξης μίας τέτοιας συσκευής δυσθεώρητο, ακόμη και για μία τόσο μεγάλη εταιρεία. Ας μην ξεχνάμε ότι ακόμη κι ένας απλός web browser έπρεπε να σχεδιαστεί από το μηδέν.