ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ 07 Ιουνίου 1982, παρουσιάζεται στο Εθνικό Συνέδριο Υπολογιστών (NCC – National Computer Conference), στο Χιούστον του Τέξας, η ναυαρχίδα των προσωπικών υπολογιστών της DEC, που έρχονται να απαντήσουν στον IBM-PC. O DEC Professional (PRO) ήταν το ισχυρότερο των τριών μοντέλων. Ένας πανάκριβος υπολογιστής που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και ως low end graphics workstation. Τα άλλα δύο ήταν ο Rainbow 100 και ο DECmate II. Και τα τρία είχαν σχεδόν πανομοιότυπη εξωτερική εμφάνιση, καθώς μοιράζονταν κοινό κουτί κύριας μονάδας, μονόχρωμο (πράσινο) μόνιτορ και πληκτρολόγιο από το τερματικό VT-220. Η εξωτερική ομοιότητα επεκτεινόταν και στο κοινό floppy disk drive RX-50, επίσης κατασκευής DEC και διαβόητο για την ασυμβατότητα με κάθε άλλο τύπο 5,25” καθώς και για τα εργονομικά του προβλήματα. Εμφανισιακά λοιπόν ήταν σχεδόν πανομοιότυπα, με τον PRO να διακρίνεται για το σημαντικά πιο φαρδύ κουτί του. Σε κάθε περίπτωση η ποιότητα ήταν κορυφαία, ενώ η τοποθέτηση επεκτάσεων πανεύκολη υπόθεση και για τους αρχάριους. Η Digital βασίστηκε στη 16μπιτη αρχιτεκτονική του πιο διαδεδομένου minicomputer της, του PDP-11. Στην καρδιά του Professional βρισκόταν ο 16μπιτος επεξεργαστής F-11 της Digital, ο οποίος αποτελούσε πρακτικά έναν PDP-11 σε μορφή ολοκληρωμένου κυκλώματος, με κοινή αρχιτεκτονική, σετ εντολών και διαχείριση μνήμης. Το δε σύστημα αρχείων ήταν κοινό με εκείνο των VAX. Μόνο που οι ομοιότητες τελειώνουν κάπου εκεί. Η DEC, φοβούμενη τον εσωτερικό ανταγωνισμό, αφού η οικογένεια των minicomputer PDP-11 συνέχιζε να εξελίσσεται παράλληλα, χρησιμοποίησε διαφορετικό δίαυλο. Ο CTI (Computing Terminal Interconnect) δεν ήταν συμβατός με τον QBusτων PDP-11. Κατά συνέπεια, μία τεράστια γκάμα περιφερειακών -και από τρίτους κατασκευαστές- ήταν αδύνατο να αξιοποιηθούν στον Professional. Ακόμη όμως και το λειτουργικό σύστημα P/OS(Professional Operating System) δεν ήταν συμβατό με το RSX-11, από το οποίο προερχόταν. Οι εφαρμογές των PDP-11, για να τρέξουν στον PRO, θα έπρεπε να τροποποιηθούν. Επιπρόσθετα, ενώ η DEC ήθελε να κάνει φιλική τη χρήση του υπολογιστή, τοποθετώντας διαδοχικά μενού στο P/OS αντί για γραμμή εντολών, στην πράξη πέτυχε το αντίθετο. Ο χειρισμός του P/OS κατηγορήθηκε ότι ήταν αργός, δυσνόητος και χαώδης, αν και το πακέτο εργαλείων (Toolkit) που το συνόδευε ήταν πλούσιο και η online βοήθεια στο νέο χρήστη επαρκέστατη. Λίγo αργότερα, η DEC πρόσφερε με τον PRO και το κέλυφος Synergy, μέσω του οποίου δινόταν η δυνατότητα να εμφανίζονται ταυτόχρονα στην οθόνη έως και τέσσερις εφαρμογές σε μορφή παραθύρων. Αυτό όμως δεν σήμαινε πολυλειτουργία, αφού εκτελούνταν μόνο η εφαρμογή του ενεργού παράθυρου, με τις υπόλοιπες να μπαίνουν σε παύση. Λόγω της κλειστής αρχιτεκτονικής, τόσο στις περιφερειακές συσκευές, όσο και το λογισμικό, το βαρύ φορτίο της υποστήριξης του Professional ανέλαβε η ίδια η DEC. Από την άλλη όμως, υπήρχαν ήδη εκατοντάδες δοκιμασμένες επαγγελματικές εφαρμογές, έτοιμες να μεταφερθούν από τον PDP-11 στον PRO. Δεν έπαυε όμως το γεγονός, για να αξιοποιήσει ο χρήστης λογισμικό καθιερωμένων προτύπων, όπως το CP/M και το MS DOS, όφειλε να αγοράσει επιπλέον κάρτες Z80 και i8088, οι οποίες ανέβαζαν κι άλλο την ήδη υψηλή τιμή του συστήματος. Αξιοπρόσεκτο αν και με μάλλον λανθασμένο σκεπτικό ήταν το κύκλωμα γραφικών του Professional. Καθώς στη βασική του έκδοση ήταν εξοπλισμένος με μονόχρωμο μόνιτορ, ο PRO διέθετε κύκλωμα bitmap γραφικών με ένα bitplane των 32 ΚΒ. Στην υψηλή ανάλυση (1.024×256 pixels, από τα οποία οι εφαρμογές είχαν στη διάθεσή τους τα 960×240) τα γραφικά ήταν ασπρόμαυρα. Ωστόσο, οι εφαρμογές μπορούσαν να αξιοποιήσουν δύο ακόμη modes: 512×256pixels με τέσσερις διαβαθμίσεις του γκρι (φωτεινότητες) και 256×256 pixels με οκτώ διαβαθμίσεις. Για έγχρωμα γραφικά, απαιτούνταν εκτός της έγχρωμης οθόνης CRT, κάρτα επέκτασης (EBO), με δύο ακόμη bitplanes και ο συνδυασμός παρείχε 8 χρώματα από 8μπιτη παλέτα (256 χρώματα στο σύνολο). Κάτι τέτοιο όμως ανέβαζε κατακόρυφα την τιμή του συστήματος. Το 1984 ένας DEC PRO 350 με 512ΚΒ μνήμη, έγχρωμο μόνιτορ και κάρτα γραφικών, κόστιζε 8.000 δολάρια. Ο Professional κυκλοφόρησε σε τρεις εκδόσεις και ήταν το πιο αποτυχημένο εμπορικά από τα τρία PC της Digital. Και στα τρία μοντέλα, εκτός του στάνταρ P/OS, διατέθηκαν δύο επιπλέον εναλλακτικά λειτουργικά συστήματα. Το RT-11, το αρχικό OS του PDP-11, και το Venix που ήταν μία ιδιόκτητη παραλλαγή του UNIX, από την VenturCom (σήμερα ανήκει στην Citrix):

1. PRO 325: Με διπλό FDD (RX50) και 3 ελεύθερες θύρες επέκτασης
2. PRO 350: Με FDD, HDD 10 ΜΒ και 2 ελεύθερες θύρες επέκτασης
3. PRO 380: Με FDD, HDD και 4 ελεύθερες θύρες επέκτασης (κυκλοφόρησε το 1984 με το νεότερο και ισχυρότερο επεξεργαστή J-11, στα 15 MHz, καθώς και ανασχεδιασμένη mainboard με ενσωματωμένο το κύκλωμα γραφικών)

DEC PROFESSIONAL 325/350/380

CPU: 16bit DEC F-11 στα 13,3 MHz (325/350), J-11 στα 15 MHz (380) Μνήμη RAM: 256 ΚΒ (επεκτάσιμη στο 1 MB) Γραφικά: 960×240 pixels, μονόχρωμα (256 χρώματα με κάρτα γραφικών) Οθόνη: Μονόχρωμη CRT, 12» Πληκτρολόγιο: Μηχανικό QWERTY, 105 πλήκτρων, 20 F-keys, αριθμητικό Δίσκοι: 1 ή 2 FDD (RX50) 5,25», HDD 10MB (350) / 20MB (380) Θύρες: Video, Πληκτρολόγιο, Printer, 6 expansion slots (2-4 διαθέσιμα) Λειτουργικό Σύστημα: P/OS, RT-11, Venix Διαστάσεις: 58x36x17 εκατοστά (κύρια μονάδα)

DEC Professional