Η μαγνητική μνήμη πυρήνα (magnetic core memory), υπήρξε ένας ενδιάμεσος τύπος μνήμης, που αντικατατέστησε τις μνήμες σωλήνων κενού (vacuum tube) στους πρώτης γενιάς ηλεκτρονικούς υπολογιστές και κυριάρχησε τις δεκαετίες του ’60 και του ’70, πριν αντικατασταθεί από τις μνήμες ημιαγωγών σε μορφή ολοκληρωμένου κυκλώματος.

Μαγνητική μνήμη πυρήνα, στον CDC 6600. Σε διαστάσεις 10,8×10,8 cm περιλαμβάνονται 64 x 64 πυρήνες (bits), κάτι που μεταφράζεται σε συνολική χωρητικότητα 4ΚΒ

Η ιδέα πίσω από τη μαγνητική μνήμη είναι απλή. Πρόκειται για ένα πλέγμα οριζόντιων και κατακόρυφων συρμάτων με μαγνητικούς δακτύλιους στα σημεία που συναντιούνται τα σύρματα. Ανάλογα με το ρεύμα που εφαρμόζεται σε αυτά, οι δακτύλιοι μαγνητίζονται με διαφορετικές πολικότητες (αριστερόστροφα, δεξίστροφα). Οι δύο αυτές πολικότητες, αντιστοιχούν στα «0» και «1» του δυαδικού συστήματος αρίθμησης που χρησιμοποιούν οι υπολογιστές. Κατά συνέπεια, ο κάθε δακτύλιος αντιστοιχεί με 1 bit (ψηφίο) μνήμης. Η διαδικασία ανάγνωσης δεν είναι τόσο απλή και προκαλεί ένα σημαντικό πρόβλημα: καταστρέφει την πληροφορία, καθώς ξαναμαγνητίζει το δακτύλιο. Παρόλα αυτά, στην πράξη η ταχύτητα της μνήμης πυρήνα υπήρξε σημαντικά μεγαλύτερη από εκείνη των σωλήνων κενού, ενώ ταυτόχρονα το μέγεθός τους ήταν εντυπωσιακά μικρότερο. Με σημερινούς όρους, η ταχύτητα μίας τέτοιας μνήμης είναι αντίστοιχη εκείνων των home computers της δεκαετίας του ’80, π.χ. Commodore 64 και Apple II.