ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ 20 Δεκεμβρίου 1961, η IBM ανακοινώνει τον υπολογιστή IBM 7040. Πρόκειται για μία υποβαθμισμένη έκδοση του, περίφημου για την «καριέρα» του στο διαστημικό πρόγραμμα της NASA στο φεγγάρι, 7090. Όπως και το ισχυρότερο μοντέλο, έτσι και για τον 7040 χρησιμοποιήθηκαν τρανζίστορ για την κατασκευή του και χρησιμοποιήθηκε ευρέως από την πανεπιστημιακή κοινότητα, λόγω της χαμηλής τιμής του. Υπήρξε διάσημος για την διασυνδεσιμότητά του, αλλά όχι εμπορικά επιτυχημένος.

O IBM 7040 του πανεπιστήμιου Κολούμπια της Νέας Υόρκης εγκαταστάθηκε εκεί το Μάρτιο του 1965.

Η κατασκευή του 7040 ολοκληρώθηκε το 1963 και πληττόταν από το συνηθισμένο πρόβλημα των πρώτων mainframe της IBM: την συμβατότητα. Ο 7040 δεν ήταν πλήρως συμβατός με τον 7090, από τον οποίο προερχόταν. Επιπλέον, λόγω της προσπάθειας συρρίκνωσης του κόστους, σημαντικές μονάδες, όπως εκείνη της εκτέλεσης πράξεων κινητής υποδιαστολής, προσφέρονταν ως έξτρα. Επίσης, ο αρχικός compiler της FORTRAN, ήταν πολύ αργός. Σε ένα από τα πρώτα συγκριτικά μετροπρογράμματα (benchmark) της εποχής, η εκτέλεση της υπορουτίνας TRIDIA στον 7040 απαιτούσε 148 δευτερόλεπτα, όταν στον 7090 ολοκληρωνόταν σε 66.

Παρά τα μειονεκτήματά του, ο IBM 7040 βρήκε τη θέση του σε κάποια πανεπιστήμια, λόγω της πιο προσιτής τιμής του. Ένας από τους πιο γνωστούς χρήστες ήταν το πανεπιστήμιο Κολούμπια στη Νέα Υόρκη, όπου και αξιοποιήθηκε σε συνδυασμό με τον ισχυρότερο 7094. Εκεί, ο 7040 είχε το ρόλο του «επεξεργαστή» διαδικασιών εισόδου-εξόδου, αποτελώντας μία από τις πρώτες περιπτώσεις πολυεπεξεργασίας.

Πολύ γρήγορα ο IBM 7040, όπως και τα υπόλοιπα μοντέλα της σειράς 700/7000, έδωσαν τη θέση τους στον System 360, τον οποίο η IBM ανακοίνωσε τον Απρίλιο του 1964. Ούτως ή άλλως, η IBM επιδίωξε την κατασκευή μίας κοινής αρχιτεκτονικής για συμβατά συστήματα.